کد مطلب:152505 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:192
تأثیر شعر سرودن در عزای حسینی
امام صادق (ع) فرمود: «كسی نیست كه برای حسین (ع) شعری بسراید و گریه كند یا بگریاند مگر اینكه خداوند بهشت را بر او واجب كرده و گناهانش را می آمرزد».
سخنی با حسین (ع)
«حسین! ای پرچم خونین حق بر دوش،
حسین! ای انقلابی مرد
حسین! ای رایت آزادگی در دست،
در آن صحرای سرخ و روز آتشگون
قیام قامتت در خون نشست، اما
پیام نهضتت برخاست
از آن طوفان «طف» در روز عاشورا،
به دشت «نینوا» نای حقیقت از «نوا» افتاد
ولی...
مرغ شباهنگ حقیقت، از نوای ناله «حق، حق» نمی افتد».
سلام بر تو، ای حسین!
سلام بر خط شفقگون كربلا، كه خون تو را، ای خون خدا - همواره بر چهره افق می پاشد و غروب هنگام، سرخی آسمان مغرب را به شهادت می گیرد، تا آن جنایت هولناك را هر چه آشكارتر بنمایاند و چشم تاریخ را بر این صحنه همیشه خونین بدو زد و گوش زمان را از آن فریادها تندر گونه آن عاشورای دوران ساز، پر كند.
ای حسین... ای عارف مسلّح!
كربلای تو، عشق را معنی كر دو انقلاب تو اسلام را زنده ساخت و شهادت تو، حضور همیشگی در همه زمان ها و زمین ها بود.
ای حسین... ای شراره ایمان!
ای حسین... ای در سكوت سرخ ستم، شهر آشوب!
در بهت خاموشی و ترس، تلخابه فریاد را در حلقوم شب ریختی و با نامردان تبهكار، مردانه در آویختی.
عاشورای تو، انفجاری از نور و تابشی از حق بود كه بر «طور» اندیشه ها تجلی كرد و «موسی خواهان» گرفتار در «تپه» ظلمت ظلم را از سرگردانی نجات بخشید.
چه می گویم؟... تو تاریخ را به حركت آوردی و زبان زمان را به سرودن حماسه های زیبای ایثار و جهاد و شهادت گشودی. لحظه لحظه تاریخ را عاشورا ساختی و جای جای سرزمین ها را كربلا...
خفته بودیم و بی خبر... اما تو، این «مصباح هدایت» و ای «كشتی نجات» گام خسته ما را به تلاش كشاندی و افسردگی یأسمان را به شور امید مبدل ساختی و از سكوت و درنگ و وحشت، به فریاد و هجوم و شجاعتمان رساندی و پای كوفته و پر آبله ما را، تابام آگاهی و تا برج بیداری فرا بردی.
«ای حسین»...
تو كلاس فشرده تاریخی.
كربلای تو، مصاف نیست
منظومه بزرگ هستی است،
طواف است.
پایان سخن
پایان من است
تو انتهای نداری...
والسلام
سخنی با حسین (ع)
«حسین! ای پرچم خونین حق بر دوش،
حسین! ای انقلابی مرد
حسین! ای رایت آزادگی در دست،
در آن صحرای سرخ و روز آتشگون
قیام قامتت در خون نشست، اما
پیام نهضتت برخاست
از آن طوفان «طف» در روز عاشورا،
به دشت «نینوا» نای حقیقت از «نوا» افتاد
ولی...
مرغ شباهنگ حقیقت، از نوای ناله «حق، حق» نمی افتد».
سلام بر تو، ای حسین!
سلام بر خط شفقگون كربلا، كه خون تو را، ای خون خدا - همواره بر چهره افق می پاشد و غروب هنگام، سرخی آسمان مغرب را به شهادت می گیرد، تا آن جنایت هولناك را هر چه آشكارتر بنمایاند و چشم تاریخ را بر این صحنه همیشه خونین بدو زد و گوش زمان را از آن فریادها تندر گونه آن عاشورای دوران ساز، پر كند.
ای حسین... ای عارف مسلّح!
كربلای تو، عشق را معنی كر دو انقلاب تو اسلام را زنده ساخت و شهادت تو، حضور همیشگی در همه زمان ها و زمین ها بود.
ای حسین... ای شراره ایمان!
ای حسین... ای در سكوت سرخ ستم، شهر آشوب!
در بهت خاموشی و ترس، تلخابه فریاد را در حلقوم شب ریختی و با نامردان تبهكار، مردانه در آویختی.
عاشورای تو، انفجاری از نور و تابشی از حق بود كه بر «طور» اندیشه ها تجلی كرد و «موسی خواهان» گرفتار در «تپه» ظلمت ظلم را از سرگردانی نجات بخشید.
چه می گویم؟... تو تاریخ را به حركت آوردی و زبان زمان را به سرودن حماسه های زیبای ایثار و جهاد و شهادت گشودی. لحظه لحظه تاریخ را عاشورا ساختی و جای جای سرزمین ها را كربلا...
خفته بودیم و بی خبر... اما تو، این «مصباح هدایت» و ای «كشتی نجات» گام خسته ما را به تلاش كشاندی و افسردگی یأسمان را به شور امید مبدل ساختی و از سكوت و درنگ و وحشت، به فریاد و هجوم و شجاعتمان رساندی و پای كوفته و پر آبله ما را، تابام آگاهی و تا برج بیداری فرا بردی.
«ای حسین»...
تو كلاس فشرده تاریخی.
كربلای تو، مصاف نیست
منظومه بزرگ هستی است،
طواف است.
پایان سخن
پایان من است
تو انتهای نداری...
والسلام